Kjaere gode Birgitte!

Det fins ikkje ord til aa beskrive kor lei mej ej e for at det gjekk slik. Ej klare heller ikkje aa forstaa korleis det kunne skje. Ej e saa fryktelig lei mej for at ej ikkje fann tid til aa vaere attmed dej no sist ej va heime. Ej hadde saa store plana om aa ta dej med aa leike med Ester og Filip. Ej e sikker paa dei ville ha elska dej! Det hadde vert saa kjekt! Naar ej tenke tilbake, e der saa mange, mange gode minne, men ej klare ikkje la vaere aa tenke paa alt ej ha onska aa gjort annaleis. Ej skulle onske ej va flinkare til aa ta kontakt, og at ej va klarare paa att ej saa gjerne ville vaere der for dej viss du ville snakke, eller baere viss du ville finne paa naake. Det blei saa altfor lite av det dei siste aara, og ej trur ikkje du ana kor masse ej savna dej. Det gjer saa vondt aa vaere saa langt vekke no. Og det gjer saa voindt at du ikkje e her lenger. Det einaste som trosta, e vissheita om at du e heime hos Pappa i himmelen no. Alt e vel, og du e lykkelig igjen. Ej e saa utrulig gla i dej, Birtgitte! Ej haape ogsaa att du e klar over kor nydelig ei jente du e! Vennskapet vaart he betydd uendelig masse for mej. Du he alltid straala av nestekjaerlighet, og det trur ej he sett spor i alle som kjente dej! Du vil alltid vaere en diamant i mitt sitt hjerte.
Kvil i fred i Guds kjaerlige arma, lille venn! En dag snakkes vi igjen!